aşk mı kırmızı oje mi..

bir kaç gün önce ellerime ve ayaklarıma oje sürmeye karar verdim...
birden yıllar önce arkadaşımın verdiği tavsiye geldi aklıma..demiştiki...
""önce parlatıcı sür arkasından kırmızı oje sür yoksa silince izi kalıyor"""
mantıklı dedim... denemekte fayda olduğunu gördüm ... aldım parlatıcıyı elime bir güzel cila geçtim parmaklarıma özenle... böyle mi kalsa sadece parlatıcıyla da güzel oldu dedim...
yetinmedim... kaşındım.. devamını getirdim... kırmızı ojeyi taşırmamaya dikkat ederek bir güzel sürdüm.. başlarda müdahale ettim taşanlara.. sonra yoruldum.. taşarsa taşsın dedim.. uğraşamadım.... fena da olmamıştı aslında kırmızı ojemle mutluydum... bi süre kullandım... sıkıldım rengini değiştirsem mi dedim.. vazgeçtim...kullandım kullandım.. iyi durduğunu düşünürken.. soyulduğunu farkettim .. öyleyse silme vakti dedim kendime.. aldım elime asetonu... silmek sürmekten daha acı veriyordu farkındaydım... asetonun hoş kokusu gözlerimi bile yaşarttı zaman zaman... neyseki sildim zannettim .. ışıkları açtım... tırnak aralarımda kalan kırmızılıkları gördüm.. üzüldüm .. geçmemiş demek ki dedim... silmeye çalıştıkça canım yandı... kendimi hırpaladım.. aralarda kalanları zamana bıraktım.. nasılsa yıkandıkça çıkar dedim... bol bol aklıma geldikçe ellerimi yıkadım.. bugün tırnaklarıma baktım... kırmızı oje sürmüştüm bu tırnaklara bir ara dedim.. aslında çok fazla kırmızı ojem oldu diye içimden geçirdim...
artık ojemin rengini değiştirme vaktimin geldiğini hissettim :)
gittim kendimi çeşit çeşit ojeler aldım ...
zamanı gelince renk renk istediğini sürersin artık bu sen bilirsin dedim...
ve kendimi buna hazır hissettim :)