aşk mı kırmızı oje mi..

bir kaç gün önce ellerime ve ayaklarıma oje sürmeye karar verdim...
birden yıllar önce arkadaşımın verdiği tavsiye geldi aklıma..demiştiki...
""önce parlatıcı sür arkasından kırmızı oje sür yoksa silince izi kalıyor"""
mantıklı dedim... denemekte fayda olduğunu gördüm ... aldım parlatıcıyı elime bir güzel cila geçtim parmaklarıma özenle... böyle mi kalsa sadece parlatıcıyla da güzel oldu dedim...
yetinmedim... kaşındım.. devamını getirdim... kırmızı ojeyi taşırmamaya dikkat ederek bir güzel sürdüm.. başlarda müdahale ettim taşanlara.. sonra yoruldum.. taşarsa taşsın dedim.. uğraşamadım.... fena da olmamıştı aslında kırmızı ojemle mutluydum... bi süre kullandım... sıkıldım rengini değiştirsem mi dedim.. vazgeçtim...kullandım kullandım.. iyi durduğunu düşünürken.. soyulduğunu farkettim .. öyleyse silme vakti dedim kendime.. aldım elime asetonu... silmek sürmekten daha acı veriyordu farkındaydım... asetonun hoş kokusu gözlerimi bile yaşarttı zaman zaman... neyseki sildim zannettim .. ışıkları açtım... tırnak aralarımda kalan kırmızılıkları gördüm.. üzüldüm .. geçmemiş demek ki dedim... silmeye çalıştıkça canım yandı... kendimi hırpaladım.. aralarda kalanları zamana bıraktım.. nasılsa yıkandıkça çıkar dedim... bol bol aklıma geldikçe ellerimi yıkadım.. bugün tırnaklarıma baktım... kırmızı oje sürmüştüm bu tırnaklara bir ara dedim.. aslında çok fazla kırmızı ojem oldu diye içimden geçirdim...
artık ojemin rengini değiştirme vaktimin geldiğini hissettim :)
gittim kendimi çeşit çeşit ojeler aldım ...
zamanı gelince renk renk istediğini sürersin artık bu sen bilirsin dedim...
ve kendimi buna hazır hissettim :)

bir soru alınamayan cevap !?

üzgün olduğum günleride blok ders gibi ara vermeden yaşasam... Erken çıkma olasılığım olur mu acaba ?

----dibe vursam dip olsam----

Öyle çok dibe vurmak istiyorum ki … uzunca bir süre hiç çıkamamak …
Çekebileceğim acıların hepsini çekmek istiyorum … Canım öyle yansın ki nefes alamayayım .. nefes alamadıkça nasıl mücadele edebilceğimi öğreneyim…
her şeyin bittiğini düşüneyim mesela … sabahları ağlayarak uyanayım … geceleri ağlayarak uyuyayım .. hatta hiç gözüme uyku girmesin .. herkese gülümseyen yüzüm hüzün dolu olsun … Türkan Soray gibi ağlamaklı gözlerle bakayım herkese… neden mi ??

Hani derler ya gecenin en karanlık anı şafaktan hemen önceki andır diye …
işte bu yüzden …
Bu yüzden kendime acı çektirmek istiyorum .. Yaşayabileceğim en kötü anları yaşayayım ki sonunda bütün güzellikler beni bulsun … hep öyle olmuştur çünkü .. “ben bittim ” dediğim anlarda hayat bir sürü süprizler çıkarmıştır karşıma …
Hangisine yanayım bilemedim ki …
Gözümden bir damla yaş gelmemesine, uykularımın kaçmadığına yada düşününce içimin acımadığına mı sevinmeliyim ….yoksa … Hala safaktan önceki karanlığı yaşayamadığıma mi üzülmeliyim … karar veremedim !?!?Bende artık güneş doğsun istiyorum ..!