çok uzun zamandır aklımı kurcalayan birşey var..
neden insanlar zor olanın peşinden koştururlar ki..
kendimce bu sorunun cevabını bulmaya çalışıorum aylardır.
çok basit örnekler vericem .
1- birilerine iyilik yaparsın karşılıksız. yaparsın yaparsın.. ama yanında olmak istediği insan ona insanlığını bile hissettirmeyendir..
2- hayatta da öyle değil midir.. asık suratlı insanlar daha çok sevilir..korku mu yoksa yaranma duygusu mu acaba bunları yaptıran ???
3- komik bir örnek olacak ama doğru ne yazık ki :)msnde bile 'çok müsait konuşmak için' yazsam kim sallar ki ??:) tam aksine meşgul olunca yazılanlar aklıma geliyor da ....
4- ilişkileri taktik oyununa çevirmek.. küssen darılsan .. okadar kıymet bilirsin ki.ama anlayışlı olsan .. nasılsa anlar diip çok kadar canını yakarlar:( yakıyorlar da..
bir şarkı sözü geldi aklıma ... KÖTÜ OLMAK SENİ GERİ GETİRİR Mİ ACABA? çok daha anlamlı geldi kulağıma şimdi...
ama kararım karar.. bundan sonra sevgilimle arkadaşlarımla yada ailemle hiçbirşeyi taktik savaşına çevirmiycem.. ASLA.. herkesle kartlarımı açık oynuyacağım.. ve beni bu şekilde üzenlerede izin vermeyeceğim ..
insanız herkese insan gibi davranmalı .. saman altından su yürütmek.. ne yazıkki çok itici...
yapılan iyiliklerin kıymetini bilin kızdırmayın beni :P :P